Αθώοι οι πρυτάνεις για το Indymedia. Τι άλλο περιμένατε;

γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου
Θα ήταν πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε την δικαιοσύνη, το αρμόδιο υπουργείο, το ακαδημαϊκό κατεστημένο και όλους τους υπόλοιπους παράγοντες που ενεπλάκησαν στην νομική διαδικασία, που τελικά αθώωσε τους πρυτάνεις του πολυτεχνείου, που βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, σχετικά με την υπόθεση της φιλοξενίας της ιστοσελίδας athens.indymedia στο πολυτεχνείο. Εύκολο και ανέξοδο. Εύκολο επίσης θα ήταν να αρχίσουμε να μιλάμε για τις τεράστιες συνομωσίες που ξεκινούν από τον Σόρος και κατεβαίνουν σιγά σιγά προς τα κάτω. Εύκολο και ανέξοδο επίσης.
Η αθώωση όμως των κατηγορουμένων πρυτάνεων, δεν πιστεύω ότι ήταν αποτέλεσμα κάποιων εκ των άνω πιέσεων προς τους δικαστές, είτε αυτές ερχόντουσαν από πολιτικά πρόσωπα είτε από υπερεθνικούς κύκλους. Σαφώς ναι, ίσως έπαιξε κάποιο ρόλο η επικυρίαρχη "ελευθεριακή" κουλτούρα, τύπου Διαμαντοπούλου, η οποία είχε δηλώσει ότι πάνω από όλα είναι η ελευθερία του λόγου. Αλλά αυτό δεν ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας κατά την άποψή μου. Οι πρυτάνεις αθωώθηκαν, διότι το δικαστήριο έκρινε ότι δεν ήταν υποχρεωσή και καθήκον τους να λάβουν μέτρα, προκειμένου να διακοπεί η φιλοξενία του indymedia στα μηχανήματα του Πολυτεχνείου. Κατά πάσα πιθανότητα έπεισαν τους δικαστές ότι αυτοί δεν μπορούν να ασχολούνται με τέτοιου είδους θέματα και από ότι κατάλαβα, παρέπεμψαν την ευθύνη στην Διεύθυνση Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, του κ. Σφακιανάκη. Ο οποίος στο παρελθόν έχει δηλώσει ότι στηρίζει την συνέχιση του "εγχειρήματος" του indymedia. Ίσως πρόκειται για ξεκάθαρη επιλογή του, ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα, ίσως πρόκειται για επιχειρησιακή τακτική της ΔΗΕ, ποιός ξέρει. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι εάν κάποιος πήγαινε κατηγορούμενο τον κ. Σφακιανάκη για "αμέλεια καθήκοντος" και αυτός θα αθωωνόταν, καθως κατά πάσα περίπτωση θα απεδείκνυε ότι ούτε δικό του καθήκον είναι το να κατεβάζει σελίδες, οι οποίες απολαμβάνουν του πανεπιστημιακού ασύλου.
Θα μπορούσε κανείς να πάει κάθε δημόσιο υπάλληλο, σχετιζόμενο με το διαδίκτυο, το Πολυτεχνείο, την αστυνομία και ούτω καθ' εξής στα δικαστήρια και όλοι τελικά θα αθωωνόντουσαν, διότι δεν θα είχε κανείς την ευθύνη. Σε γενικές γραμμές, κανένας στην χώρα αυτή, την γελοία σε αυτά τα ζητήματα, δεν έχει κανενός είδους ευθύνη. Όλοι φροντίζουν να καλύπτονται πίσω από μία πληθώρα νόμων, διατάξεων, διαταγμάτων και "αλληλεγγύης". Όλα αυτά δημιουργούν ένα τεράστιο τείχος, το οποίο βρίσκεται μεταξύ του αποτελέσματος και του εκάστοτε υπαλλήλου, το οποίο κανείς από ότι φαίνεται δεν μπορεί να ξεπεράσει, προκειμένου να βρει το δίκιο του. Έτσι εσύ φίλε αναγνώστη, εγώ και ο καθένας, θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε, προκειμένου οι επαναστάτες των εξαρχείων να συνεχίζουν με το εγχειρημά τους. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η περίπτωση. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν σε ό,τιδήποτε έχει να κάνει με τον τεράστιο δημόσιο τομέα. Κανείς δεν έχει ευθύνη, για τίποτε. Όλοι έχουν μόνο δικαιώματα. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, βρίσκεται το πρόβλημα που μας έχει φέρει, σαν χώρα, εδώ που μας έχει φέρει. Είναι αυτή ακριβώς η νοοτροπία, η οποία απαγορεύει την προσωποποίηση των ευθυνών. Που ξεκινά από τους πολιτικούς και τις εξεταστικές επιτροπές, περνάει από τους πρυτάνεις και φτάνει μέχρι την καθαρίστρια του δημοσίου, η οποία δεν έχει καμία ευθύνη εάν δεν κάνει την δουλειά της. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, το οποίο διαπερνά κάθετα την ελληνική κοινωνία, από τα υψηλότερα μέχρι τα χαμηλότερα στρώματα.
Και είναι αυτό το χαρακτηριστικό, το οποίο μας διαχωρίζει σε ένα μεγάλο βαθμό, από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Οι πρυτάνεις λοιπόν δεν έχουν ευθύνη για το τι γίνεται στους χώρους όπου είναι υπεύθυνοι. Το ίδιο δεν έχει και η αστυνομία. Και ούτω καθ' εξής. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν φαίνεται να ζητά να αλλάξει αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί γύρω μας. Όλοι θέλουν να συνεχίσουν να κινούνται σε αυτούς τους ρυθμούς.